Wredne drzewko, wredne kobiety, cudowne pierniczki

Hubert (Iwan)

Wredne drzewko, wredne kobiety, cudowne pierniczki

Wiecie jak to jest z choinką? Właściwie to z choinkami, bo nie ważne jaką człowiek by nie zakupił, zawsze zmaga się z jednym i tym samym problemem. Nie mówię tutaj o tym, że po świętach gubi igły, ani że jest ciężka…

– Brakuje jednej nogi od stojaka. – Tak brzmi pierwszy problem.

– No to Patryk ja nie wiem, ja jej trzymał całe święta przecież nie będę.

– Wiem, przecież. Może by tak go poszukać? – zapytał.

– To ty jeszcze nie szukałeś, a już mówisz, że brakuje? – Byłem doprawdy oburzony, a śmichy i chichy Majki i Angeli ani trochę nie poprawiały mi humoru.

– No bo w szafce z ozdobami nie było.

– To poszukaj w innej szawce! – krzyknąłem do niego.

– Chyba raczej w szafce – poprawiła mnie Majka, ale nie miałem pojęcia o co jej chodzi. Powiedziałem przecież, że w szawce. Angela zaśmiała się i coś jej mówiła po cichu, ale już nie zwracałem na to uwagi.

– Nie ma stary.

– No to nie wiem.

– No to doniczka – zaproponował Patryk.

– A ziemia skąd? – dopytywałem.

– Chodzimy po niej, jest okrągła – droczyła się Angela i śmiała z nas jak cholera.

– Z dworu – błysnął intelektem.

– No pewnie, a mamy wam dać kilofy, czy tylko łopaty wystarczą? – zapytała Angela znów się z nas nabijając.

– Patryk ty potrzymają to drzewko chwilę. – Kolega momentalnie znalazł się przy mnie i przytrzymał choinkę, z którą już widziałem z oddali, że będzie kolejny problem. Czubek jej się przekrzywiał.

Pewnym krokiem podążyłem do Angeli. Pierw dla bezpieczeństwa swojego i jej, ale przede wszystkim swojego zabrałem jej kubek z dłoni.

– Co ty robisz? – dopytywała, ale nie odpowiedziałem. Odpowiedź była zbędna od razu ją podniosłem, postawiłem tak by stała nogami na kanapie i strzeliłem lekko w jej udo.

– Ej! – wypaliła.

– Za mnie tez! – zgłosił się Patryk.

– I za mnie! – zawtórowała mu Majka.

– No nie, no ej, no Hubert, nie – panikowała Angela.

– Pewnie, że nie, to tylko takie żarty były, bo ze mnie nie wolno się nabijać, gdy czynię poważną, żmudną i syzyfową pracę czynnościową.

– Co? Coś ty powiedział? – dopytywała Majka.

– No, to co słyszałaś. Tylko błagam, nie każ mi teraz tego wszystkiego powtarzać, bo już nawet nie pamiętam, w którą był pierwszy zakręt.

– Obejrzymy dziś ostatni dom po lewo – wyjaśniła Angela.

Kiedy w końcu udało nam się uporać z choinką, którą wsadziliśmy do donicy z ziemią, a kwiatka z niej wywaliliśmy. Tylko z początku wywaliliśmy, był to mały kaktusik i Angela postanowiła zabrać go ze sobą. Przełożyłem więc jej go do kubka i powierzyłem na wieczne nieoddanie.

– Stary, ale to niepojęte by taki mały kaktus był w tak dupnej donicy – stwierdził Patryk siedząc na kanapie i zagryzając się pierniczkami, którymi była przyozdobiona też cała choinka. Na szczęście dużo też ich poza choinką było i można było jeść, a jak się skończą to zawsze można tamte podkraść, tak z tyłu, by nikt nie zauważył.

– No właśnie, ale to moja rodzina go tak musiała… więc się nie dziw. I tak dziw, że przeżył, ostatnim razem tu wujek był, z rok, albo pół roku temu.

– Bo kaktusów się często nie podlewa – wymądrzała się Angela, włączając film.

– Ty, ale z tym czubkiem też sobie nieźle poradziliśmy, prawda? – zapytałem kumpla.

– No, prawie nie widać tego patyczka i drutu co go podtrzymuje – przyznał mi racje Patryk, a Majka i Angelika znów wybuchnęły śmichem, kolejny raz tego dnia.

– No co? – zapytał Patryk swoją wybrankę.

– Patyczka, patyczka nie widać, a Patryczka widzę – powiedziała tak subtelnie, delikatnie, erotycznie i zaczęła go całować.

– Nie, cicho już, nie mlaskajcie tak. Film się zaczyna! – wykrzyknęła Angela stojąca do nas twarzą, ale tak, że zasłaniająca cały ekran starego, nie plazmowego telewizora. Jednak ekran był spory. Na szczęście DVD też było i to nowsze, czytało z przenośnego dysku.

– No to chodź tu do mnie i oglądajmy – zaproponowałem i już po chwili otoczyłem ją ramieniem.

Fragment pochodzi z e-booka pt. "Wyjątkowe święta"

Link do opisu: Kliknij tutaj!

Link do pobrania: Kliknij tutaj!